Ticaret için Hindistan’a giden bir tâcirle, kafeste mahpus kalan kuşunun Hindistan tûtîlerine selâm göndermesi beyânındadır Ünlü bir tâcirin, çok güzel bir papağanı vardı. Tâcir, eşi benzeri olmayan bu papağanı Hindistan’dan getirmişti. Bir gün ticaret amacıyla Hindistan’a gitmeye niyetlendiğinde tek tek bütün dostlarını dolaştı. “Ne istersiniz, size ne getireyim?” diye sordu. Köle ve hizmetçilerinin de gönlünü yapmak istedi ve onlara da birer hediye vaat etti. Ne de olsa hed

(Mesnevi’den mülhem) Uyuyan Adam ve Süvari Kavurucu bir sıcaklığın hâkim olduğu tatlı bir yaz günü adamcağızın biri, büyük bir elma ağacının gölgesine sığınmış, kestiriyordu. Uzandığı çimenlikte kuş cıvıltıları ve sinek vızıltıları arasında ömrünün en tatlı uykusunu uyuyordu. Herhalde yorgunluktan olacak uyurken adamın ağzı açık kaldığından horulduyordu. Bunu gören bir yılan, “Yaşasın tam bana göre bir mağara buldum” diyerek açık duran bu ağızdan içeri girdi ve doğruca adamın

Bakkal ile Tûtînin hikâyesini ve tûtinin dükkândaki gülyağını dökmesini beyân eder. Bakkalın birinin hârikulade bir tûtî kuşu vardı. İnsan gibi konuşur, gelene geçene laf atardı. Rengarenk kanatlarını açtı mı, alemin renkleri onunkilerin yanında adeta sönük kalırdı. Bir de neşeli, şakacıydı ki sormayın. İçinde sevimli, muzip bir insan varmış gibi, herkesi güldürür neşelendirirdi. Ancak bütün sevimliliği bir yana; etrafı kolaçan etmek, dükkana bekçilik etmek gibi vazifeler de

Hz. Musa (a.s) kendi zamanın da Allah’ım seni benim kadar çok bilen biri var mı, diye sorması ve Yüce Allah’tan kendisine iki denizin buluştuğu yerde ilahi bir rehber ile buluşmasının emredilişi beyanındadır. Bir vakitler Hz. Musa, iki denizin buluştuğu yere kadar gideceğim -hatta gerekirse- senelerce gidecek ve bana Allah ilmini öğretecek o kâmili buluncaya kadar da durmayacağım” diye ahdetti. İki denizin buluştuğu yer neresiydi? dediler ki Musa bütün ilimlerin sahibiydi, o

(Mesnevi hikayelerine devam..) Ezeli bir aşkın hikayesi Bir vakitler iki dünya saltanatının tahtında oturan bir padişah vardı. İrfan ehlinin kitabında onun adı ruh padişahıydı. Bir gün maiyyetindekilerle beraber, tam techizatlı olarak ava çıktı. At üstünde vakûr bir şekilde ilerlerken, bir ağacın gölgesinde dinlenen zarif ve güzel bir cariyeye rastladı. Cariye güzelden güzel, şirinden şirindi. Sanki gökteki güneş, onunla yere inmiş gibiydi. İrfan ehli ona “nefs” cariyesi derd

Anadolu nakkaşlariyle Çin resamlarının nakış ve tasvir mevzuunda birbirleriyle bahse girmeleri beyânındadır: Vaktiyle, zamanıyla Çin ressamları hep bir ağızdan “Bu dünyada resimde ve nakışta bizden üstünü yoktur” diye öne çıkarak iddialı sözler etmişlerdi.  Türk ressamları, bu iddia karşısında “O kadar emin olmayın, bizim sanatımız sizinkinden üstündür.” diye cevap verdiler. İki taraf da kendinden son derece emin olarak laf yarıştırırken, devrin hükümdarı sözü aldı ve “kavgay

B. Allah kaleme yaz dedi, Neyi yazayım dedi kalem, Ben hiç bir şey bilmem Sen “yaz” dedi, Allah, Ben sana söylerim, Bunun üzerine kalem başını okkaya daldırıp, biraz mürekkep aldı, Ve ezelden ebede ne varsa olmuş  ve olacak… Hepsini bir bir yazdı. Bu kitap o kalemin yazdıkları cümlesindendir. 1. NEYİN HİKAYESİ Dinleyin dostlar bu ney size neler anlatıyor Ayrılığın acısıyla nasıl da ağlayıp inliyor Ansızın sazlıktan kesildiğimden beridir Feryatlarımı duyanlar gece gündüz inliy