B.
Büyüdük artık. Küçükken hayalini kurduğumuz günlere geldik. Keki fırına koyduk bir vakit önce, şimdi onu fırından çıkarma zamanı geldi. Çok mu kabardı az mı, yoksa tam kıvamında mı? Çok mu tatlı az mı yoksa tam kararında mı? Tadacağız, göreceğiz. Ama öyle ya da böyle bu öğünde biz bu kekten yiyeceğiz. Karnımızın açlığını az ya da çok bastıracağız.
Şimdi vakit geldi. Evvelce gelecek diyerek, boş sayfalara resimlerini çizdiğimiz devir geldi. Gelecekti, gelecekmiş, geldi nihayet. Artık beklediğimizden fazlası mı gelmiştir, azı mı yoksa tam da resmini çizdiğimiz günleri mi yaşıyoruz? Orası herkes için her yaşanan tecrübe için değişir. Fakat işin aslı şu ki sonra dediğimiz, ertelediğimiz, bir şeyin olmasına bağladığımız yahut bir zamanın geçmesine şartladığımız herşey bir bir geliyor, geçiyor.
Kabul etmeli, zaman geçti, büyüdük artık. Hayallerimiz ne olursa olsun; bizi karşılayan hayat bu oldu. Bizim için biçilmiş ceket bu imiş, dar mı geldi, bol mu yoksa tam bize göre midir kalıbı?
Aslı astarı budur işin. Hayatla buluşunca, buluştuğunun, beklediğin olduğunu bilmeli. Yıllarca beklenen bir sevgilinin, günden güne hasretle değeri daha da ortaya çıkan o sevgilinin;
incinmesinden korkarcasına onu şefkatle, sevgiyle kucaklamalı.
O günler geldi artık. Şimdi mutlu olma, memnun olma zamanı. Nasibine düşenle, sana kısmet olanla seni karşılayan günle mutlu olmalı.
Günler geçti bak büyüdün artık
Günlerden ve demlerden senin hissene düşeni kabul et, yar eliyle işlenip kısmetin yazılan mendili boynuna sar.
Yoksa ne kazandığının ve ne kaybettiğinin bu alemde adı var, Yalnız yaşadığın günün damağında bıraktığı lezzetin tadı var.
O lezzetle memnun ve mutlu ol
Her an buluştuğun Sevgilindir, namı diğer:
Ona derler
Yar.