B.
Bana nasıl yaşamak gerekli? diye sorsalardı Çok sevdiğim bir dostumun şu sözleriyle cevap verirdim:
Farz et ki dünya bir sofra.. ortasında buram buram tüten bir kap yemek duruyor. Artmayan eksilmeyen bir yemek.. Sofra başında bir grup aç insan oturuyor. Ben de ordayım… Arada bu insanlardan yemeğe el uzatanlar, arzu ettiği kadar yiyenler var. Yan gözle bana bakıyorlar. Ben meşgulum. Bu dünya sofrasına kudret eliyle oturtulduğum günden beri elim defalarca o nimete uzanmış. Fakat şimdi gözümü çevirip bakasım yok. Bakmamam gerekiyor, bakmamam bekleniyor. İştihâ duymayan bir insan değilim. Lakin aç ya da tok da değilim. Kimse bir şey söylemiyor ama sofranın ortasında duran bu nimete karşı bir arzu duymayışımın hoş karşılanmadığını hissediyorum. Bu halim, iştahsızlığım ise bir eksiklik olarak kabul ediliyor. Çevremdekilerin bu hislerinin farkındayım. Onlar da benim hislerimin farkında.. Ama tüm bu farkındalıkların da beni etkilememesi isteniyor. Aç değilim, tok değilim. Yemekle doymayacak, yememekle güçten düşmeyeceğim. Bunu bilmiyorlar. Bilmemeleri sebebiyle de benim hakkımda sonu gelmez zanlarda bulunmaya devam ediyorlar. Bir başka gıda ile gıdalandığımı ve bu gıdanın verdiği güçle, dünya nimetleri sofrasına karşı kayıtsız olduğumu da bilmiyorlar. Şimdi geriye bir şey kalıyor: Üzerimde gezinen bakışların ve gittikçe yükselen imalı seslerin ortasında, kendimden ve çevremden memnun olarak, mütebbessim bir çehre ve vakur bir ifade ile bu sofrada oturmak.
***
Nasıl yaşamalı? Hiç bir şeyle varlığının artmayacağını Ve eksikliğiyle azalmayacağını bilerek… Gelene ve gidene aldırış etmeden Fakat elinde bulunana şükrederek Olanın ve olmayanın endişesini duymadan Ama her olanda bir hayır bulunduğunu görerek Hareket ve sukûna muhtaç olmadan Yalnız ve ancak “var olmanın” tadını duyarak Ve o tadı mevcudata duyurarak Pür zevk, Pür neşe ve şevk -minel ezel ile’l ebed-
Yaşayacaksın..
Vesselam.
Eylül Yalçınkaya
Comments